Jak rozmawiać z dzieckiem, żeby nas słuchało?
O tym, jak rozmawiać z dzieckiem, żeby nas słuchało, myślą chyba rodzice na całym świecie. Czasami wydaje się, że dzieci kompletnie nie zwracają uwagi na nasze wielokrotne prośby
i ciągle popełniają te same błędy. Tymczasem problem może tkwić nie w samych pociechach, a w naszym postępowaniu. Rozmowa z dzieckiem to niełatwa sztuka. W jednym momencie może ono nas słuchać, a za chwilę jego uwaga koncentruje się na czymś innym. Zastanawiasz się, dlaczego tak się dzieje? Jest kilka powodów. Może mówisz za dużo, nie poświęcasz stuprocentowej uwagi albo nie robisz tego, co mówisz.
1. Usiądź i poświęć maksimum uwagi
· Jeśli twoje dziecko leży, połóż się obok niego. Jeśli siedzi – usiądź razem z nim. Rozmowa na tym samym poziomie przynosi najlepsze skutki, ponieważ możecie spojrzeć sobie wzajemnie prosto w oczy, a to zapewnia szczerość.
· Postaraj się też poświęcić dziecku maksimum twojej uwagi. Nie prowadź rozmowy podczas przygotowywania obiadu czy oglądania telewizji. I najważniejsze odłóż telefon. Badania pokazują, że maluchy dokładnie wiedzą, kiedy rodzic jest rozproszony.
2. Liczy się Twoje nastawienie
· Jeśli twoje dziecko ma problem, podejdź do niego spokojnie i bez nerwów. Nie krzycz, nie przeklinaj, nie denerwuj się. Krzyk uczy bowiem, że agresja to nic złego. Jednocześnie oznacza brak szacunku, a rozmowa traci na wartości
i efektywności – dziecko zamiast otwierać się przed rodzicem, zamyka się.
3. Opanuj się
· Dzieci potrafią dać popalić. Szczególnie, gdy przechodzą okres buntu i łatwo wpadają w złość. Dlatego musisz być opanowany, by rozmowa nie przerodziła się w kłótnię. Im spokojniejszy jesteś ty, tym mniej nerwów będzie musiało przeżyć twoje dziecko
i tym szybciej się uspokoi.
4. Zróbcie coś razem
· Bardzo często bywa tak, że dzieci przejawiają chęć rozmowy podczas wspólnie wykonywanych czynności. Zachęć je, by pomogło ci umyć okno, posortować pranie czy przygotować obiad– okazja do rozmowy gwarantowana. Jak wykazały badania psychologów, regularne posiłki spożywane w gronie rodziny mają dla dzieci niemalże terapeutyczną moc
· Rozmawiajmy, a nie przeprowadzajmy wywiad. Odpowiadajmy na pytania, dopytujmy, reagujmy na to co mówi. Dziecko to doceni.
5. Zwróć uwagę na emocje dziecka
· Ważne też, by dziecku nie przerywać, ale postarać się wysłuchać jego wypowiedzi do końca, nawet jeśli jest nieskładna, a dziecko „duka”, „stęka” i „zacina” się.
6. Zdecydowanie i konsekwencja
Jako rodzic ustalasz plan dnia dziecka. Jeśli więc informujesz je, że po obejrzeniu bajki pora na kąpiel, tak ma właśnie być. Nawet jeśli brzdąc przyjmie postawę obronną i wybuchnie płaczem, nie zmieniaj zdania. Gdy ulegniesz, sytuacje będą się powtarzać, ty stracisz autorytet, a maluch zacznie robić co chce i przestanie słuchać.
7. Komunikacja zamiast kar
Kazania, wyzwiska, wrzask i groźby nigdy nie dają dobrego podłoża do komunikacji. Zamiast tego wywołują u dzieci złość, opór, chęć zemsty, a także zwiększają poczucie winy. Mów – nie krzycz – dziecku o swoich uczuciach. Jeśli podczas zabawy stłukło wazon z kwiatami, powiedz: „jest mi bardzo przykro, ponieważ stłukłeś mój ulubiony wazon”. Dodatkowo przekaż swoje oczekiwania z wynikłej sytuacji, np. “liczę na to, że nie będziesz więcej grać
w piłkę w domu”. Warto także zasugerować, w jaki sposób mógłby naprawić sytuację: „trzeba wytrzeć wodę z podłogi” (w tym wypadku sami posprzątajmy szkło, by smyk nie zrobił sobie krzywdy).
Kolejnym krokiem w komunikacji może być sugestia dokonania wyboru, np.: „jeśli posprzątasz rozbity wazon, będziesz mógł pograć na komputerze”. Jeśli dziecko wie, że zrobiło źle i jego czyny pociągają za sobą konsekwencje, nie czuje się atakowane. Ważne natomiast, by wspomniane konsekwencje nie objawiały się przemocą fizyczną lub psychiczną.
Pedagog
Źródła informacji: